رنگ ماده ای است که به منظور رنگ دهی (رنگ بخشی ) به یک سطح به کار میرود، در حالی که رنگینه ( ماده رنگی ) ماده ای است که هم می تواند برای رنگ بخشی و هم می تواند برای تولید یک رنگ به کار رود. اگرچه رنگ ها عمدتا برای رنگ آمیزی پارچه ها به کار می روند اما کاربردهایی در رنگ آمیزی مواد گوناگون از قبیل چرم، کاغذ، پلاستیک، محصولات نفتی و مواد غذایی نیز دارند. رنگ ها به منظور ایجاد مقاومت در مقابل عوامل محیطی از قبیل آفتاب، باد، امواج نور خورشید و عناصر ساخته دست بشر نظیر اکسیدهای نیتروژن، هیدرولیز و سایر مواد طراحی می شوند. به جز رنگ های به کار رفته در مواد غذایی سایر رنگ ها در مقابل تجزیه بیولوژیکی مقاومت می کنند. ترکیبات اولیه به کار رفته در تولید رنگ ها عمدتا هیدروکربن های آروماتیک مثل بنزن، تولوئن، نفتالن، آنتراسین، پیرن، فنول، پیریدین و کاربازول هستند.
انواع مختلفی از مواد شیمیایی غیرآلی نیز در تولید رنگ ها به کار می روند که از آن جمله می توان به اسید سولفوریک،اولئوم، اسید نیتریک، کلر، برم، سود سوزآور، نیتریت سدیم، اسید هیدروکلریک، کربنات سدیم، بی کربنات سدیم، هیدروسولفیت سدیم، دی اکسید منگنز و غیره اشاره کرد.
ترکیبات اولیه به انواع مختلفی از مشتقات تبدیل می شوند که در نهایت به تولید رنگ منجر خواهند شد. واکنش هایی از قبیل نیتراسیون، احیا، سولفوردار کردن، هالوژن دار کردن، اکسیداسیون و تقطیر برای تشکیل هیدروکربن های جایگزین صورت می گیرد، که معمولا در طبیعت قابل انجام هستند.

رنگ ها به انواع زیر تقسیم می شوند:
1. اصلی: این رنگ ها عمدتا رنگ های طبیعی هستند.
2. اصلاح شده: در جایی که یک ماده شیمیایی با میل ترکیبی زیاد با پارچه به کار رفته، و به دنبال آن ماده شیمیایی دوم برای ایجاد رنگ به کار می رود.
3. سولفوره: این رنگ ها سایه سنگین و رنگ فوری ایجاد می کنند.
4. پخش شونده: این رنگ ها به عنوان سوسپانسیون به همراه دترجنت ها با هدف نفوذ رنگ به کار می روند.
5. خمره ای: این رنگ ها به وسیله هیدروسولفیت سدیم یا سود سوزآور به حالت محلول در آمده و سپس رنگ جذب شده به حالت غیر محلولش اکسید می شود.
6. نفتول: این رنگ ها با کاربرد مواد شیمیایی مرطوب بر روی پارچه ساخته می شوند و سپس به آن ها فرصت داده می شود که با یکدیگر بر روی پارچه واکنش دهند.
7. واکنش دهنده با الیاف: این مواد پیوندهای شیمیایی واقعی بین رنگ و پارچه تشکیل می دهند.
8. رنگ های استات: عمدتا برای رنگ آمیزی ابریشم مصنوعی، نایلون و الیاف مصنوعی به کار می روند.
فاضلاب های رنگی به طور کلی دارای رنگ بسیار بالا، pH بسیار بالا، قلیائیت بالا، COD بالا، دمای بالا و سمیت بالا هستند، که نه فقط ناشی از مواد رنگی بلکه از مواد شیمیایی به کار رفته در فرآیند تولید نیز ناشی می شود. آن ها همچنین به سختی مورد تجزیه بیولوژیکی قرار می گیرند. نسبت COD به BOD در این فاضلاب ها بسیار بالا است.
با توجه به تنوع بالای فاضلاب ها در فرآیند تولید رنگ و مواد رنگی، عمومی در نظر گرفتن خصوصیات کیفی این فاضلاب ها غیر ممکن است. روش متداول برای حذف رنگ از فاضلاب صنعتی عمدتا شامل تصفیه های بیولوژیکی و فیزیکوشیمیایی و ترکیبی از آنها و انعقاد الکتریکی است.

• انعقاد با پلیمر
• ترسیب یونی کاتیونی
• جذب سطحی کربنی
• تبادل یون
• تابش با انرژی بالا
• مواجهه با امواج نور خورشید
• تصفیه الکترولیتی
• تصفیه با اوزون
• انعقاد با آهک و فلوکولاسیون
• تصفیه با پراکسید هیدروژن

• برکه تثبیت فاضلاب( هوازی ، اختیاری و بی هوازی)
• لاگون هوادهی
• صافی چکنده
• فرآیند لجن فعال

تصفیه های بیولوژیکی ارزانتر از دیگر روشها هستند، اما سمیت رنگ معمولا از رشد باکتریایی جلوگیری کرده و بنابراین راندمان رنگ زدایی را محدود میکند. و روشهای تصفیه فیزیکی و شیمیایی معمولا به مواد شیمیایی اضافی نیاز دارند که گاهی اوقات آلودگی ثانویه و حجم زیادی لجن تولید میکند.
فرایند انعقاد الکتریکی نوع خاصی از فرایند انعقاد متعارف است که در آن عوامل انعقاد در محل از طریق انحلال آند قربانی با اعمال جریان بین الکترودهای آند– کاتد تشکیل میشوند .در مقایسه با انعقاد شیمیایی متداول، انعقاد الکتریکی دارای مزایای ویژه از جمله، میزان کمتر یونهای انعقادی مورد نیاز، میزان بیشتر حذف آلاینده، عدم نیاز به اضافه کردن مواد شیمیایی، در نتیجه جلوگیری از آلودگی ثانویه و کاهش میزان لجن تولیدی نیازمند دفع، زمان واکنش کم و بنابراین اندازه کوچک راکتور و بهره برداری و نگهداری ساده، قابلیت انتخاب، انعطاف پذیری، سازگار با محیط زیست، ایمنی و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است .